مطمئنا هیچ زن یا شوهری از دعوا با شریک زندگی اش لذت نمی برد. در زندگی مشترک، موضوعات زیادی وجود دارد که موجب اختلاف نظر بین زوجین شده و گاهی به مشاجره ختم می شود اما برخی از آن ها واقعا ارزش دعوا و نزاع را ندارد. اگر شما هم سر موضوعاتی که در ادامه این مطلب به آن ها اشاره خواهیم کرد با همسرتان مدام بگومگو دارید، همین حالا شیوه رفتارتان را تغییر دهید.
به خاطر 6 مسئله زیر هرگز با همسرتان دعوا نکنید
همهی ما میخواهیم در دنیایی زندگی کنیم که مردم یاد گرفتهاند مسئولیت پذیر باشند، دنیایی که در آن مردم از مسئولیتهای خود به عنوان یک شهروند، شانه خالی نمیکنند. برای داشتن چنین دنیایی، بهتر است از همان ابتدا حس مسئولیت پذیری در کودکان را تقویت کنیم تا در آینده انسان مسئولیت پذیری باشند.
یکی از مواردی که در زمینه آموزش مسئولیت پذیری به کودکان میتوانیم انجام دهیم این است که به آنها یاد بدهیم از حق خودشان دفاع کنند.. روزی خواهد رسید که ما برای دفاع از آن ها در حل مشکلات، همراهشان نخواهیم بود. فرزندمان باید بتواند دفاع از حق خود را در کودکی تمرین کند تا برای انجام آن در بزرگسالی آماده شود.
در ابتدا باید بدانیم علت ناتوانی کودک در دفاع از خود چیست؟
1ـ کودکانی که با بزرگتر از خودشان همبازی میشوند و اختلاف سنی بین آن ها بیشتر از ۲ سال است؛ این کودکان در طول بازی با کودکان بزرگتر از خودشان اختلاف نظر پیدا و در برابر کودکان بزرگتر از خودشان احساس ناتوانی میکنند بنابراین نمیتوانند از خودشان دفاع کنند.
2ـ کودکانی که تک فرزند هستند به علت اینکه همبازی مناسب سن خودشان را ندارند اغلب نمیتوانند از خودشان دفاع کنند.
3ـ خواهران و برادرانی که بین آنها خیلی حسادت وجود دارد رقیب یکدیگر میشوند، یکی از این فرزندان در دسته کودکانی قرار میگیرد که نمیتواند از خودش دفاع کند.
4ـ کودکانی که در انجام کارهای خود به مادرشان وابسته هستند. به علت رسیدگی زیاد مادر استقلال فردی ندارند بنابراین قادر به دفاع از خود نیستند؛ به کار بردن جملاتی مانند «ولش کن بیا کنار من بشین»، «با او بازی نکن» و «اگر تو را زد تو هم او را بزن» نمونههایی از آموزش غلط والدین به کودکان است. بنابراین کودکانی که این آموزشها را دریافت میکنند موفق به دفاع از خود نیستند.
5ـ برخی از والدین هم در حضور فرزندانشان با هم کتککاری یا پرخاشگریهای زیاد میکنند و در این بین یکی از والدین معمولاً کتک میخورد؛ کودکان این والدین هم نمیتوانند از خودشان در جامعه دفاع کنند.
6ـ در برخی از خانوادهها وقتی کودکان با هم کشتی میگیرند والدین دور آنها جمع میشوند و کودکان را به زدن یکدیگر تشویق میکنند بنابراین در این بین کودکی که ضعیفتر است در این رقابت میبازد و طرف مقابل احساس قدرت میکند بنابراین یکی از این کودکان هم جزء کودکانی قرار میگیرد که نمیتواند از خودش دفاع کند.
و اما روش های آموزش مهارت دفاع از خود:
1ـ ما از حقشان دفاع نکنیم
بسیاری از پدرها و مادرها اصلا به فرزندشان اجازه نمی دهند که از حقش دفاع کند. یعنی هر موقع فرزندشان به مشکلی خورده و یا دیگر کودکان داشته اند، حق فرزندشان را می خوردند، پدر و مادر وارد عمل می شوند و حق فرزندشان را می گیرند.
با این روش اصلا به فرزندمان اجازه نمی دهیم که یاد بگیرد که چگونه باید از حقش دفاع کند.
یعنی اگر فرزند ما در کنار هم سن های خود(توجه کنید هم سن های خود) در حال بازی است و سر موضوعی، سر وسیله ای با هم سن هایش به اختلاف خورد، اجازه دهید خودشان مشکلشان را حل کنند. (البته اگر کار به رفتارهای خطرناک کشیده نشده است).
2ـ در منزل به او حق بدهیم
یعنی مهمان به منزل ما آمده و فرزند مهمان می خواهد اسباب بازی فرزند ما را بردارد و فرزند ما اجازه نمی دهد و ما در حالی که لب هایمان را در برابر فرزندمان گاز می گیریم به سمتش رفته و می گوییم: این چه کاریه می کنی؟ مگه نمی بینی مهمانه؟ آبروم رو بیشتر از این نبر.
یعنی خودمان داریم به او می گوییم که از حق خودش دفاع نکنه.
3ـ او را به اجتماع های مختلف ببرید
بعضی از پدرها و مادرها کودک را بیست و چهار ساعته کنار خود نگه داشته اند و اجازه نمی دهند برای لحظاتی از آن ها جدا شده و با بچه های دیگر هم بازی شود.
فرزندتان را به پارک ببرید و اجازه بدهید که برود بین بچه ها و با آن ها بازی کنه و دوست پیدا کنه.
حتما گاهی هم دعوایش می شه.
اجازه بدهید که خودش مشکلش را حل کنه.
او را به هیأت و مسجد ببرید و اجازه بدهید که در کنار هم سن و سال های خودش باشد.
۴- او را تشویق کنید.
اگر زمانی فرزندتان توانست (هر چند کوچک) به درستی از حقش دفاع کند، او را تشویق کنید.
نکته ی مهم در تشویق این است که باید دقیق بگوییم که به چه دلیلی تشویق شده است.
این که بگوییم آفرین فایده ای ندارد. بلکه باید دقیق بگوییم که من به خاطر این رفتارت (دقیق بگوییم که چه رفتاری) خیلی خوشحال شدم.
۵- از نمایش و داستان کمک بگیرید.
داستانی را بنویسید (یا بر روی کاغذ و یا در ذهنتان) و در این داستان فرزند شما نقش اصلی را داشته باشد.
و در این داستان فرزند شما بتواند به زیبایی از حق خودش دفاع کند.
و یا همین داستان را به صورت نمایش بازی کنید.
۶- مهارت های کودکتان را بالا ببرید.
وقتی یک شخص چه کوچک و چه بزرگ در کاری مهارت داشته باشد، اعتماد به نفس پیدا می کند.
شما ببینید در ورزش هم آن بازیکنی که بهتر بازی می کند،
راحت تر با دیگران صحبت می کند و حتی نقش های آن ها را بهشان گوشزد می کند.
به فرزندتان کمک کنید که در ورزش و یا هنر و یا یک رشته ی خاص، مهارت پیدا کند، تا اعتماد به نفسش بالا برود، و کسی که اعتماد به نفس بالایی داشته باشد، بهتر می تواند از حق خودش دفاع کند.
وقتی کودکی به کودک دیگر زورگویی میکند کودک باید به چشم کودک زورگو خیره شود و در آن وضعیت خیلی قاطع و کوتاه به او بگوید که من به تو این اجازه را نمیدهم که به من زور بگویی؛ این رفتار را والدین باید با فرزندانشان در خانه تمرین کنند؛ کودکانی که نمیتوانند از خودشان دفاع کنند افرادی هستند که اغلب سرشان را پایین میاندازند و به چشم طرف مقابل نگاه نمیکنند.
منبع اعتماد به نفس و عزت نفس کودکان تا ۱۲ سالگی تایید و حمایت والدین است بنابراین هر زمان که کودکان از والدین کمک خواستند والدین باید سعی کنند که با روشهای حل مسئله به دعوای کودکان پایان بدهند، مشکل بین کودکان را حل و از بروز پرخاشگریهای فیزیکی بین آنها جلوگیری کنند.
7ـ با بازی به او یاد دهید
بازی های خشم آلود در کودکان طبیعی است و به نوعی با این کار خشم خود را تخلیه می کنند . اگر خطری وجود ندارد آنها را باید آزاد گذاشت .
بسیاری نیز معتقدند نباید وسایل جنگ را برای کودک فراهم کرد .بیشترین چیزهایی که در ذهن کودک حک می شود تجارب شخصی آنهاست . اگر کودک توسط همسالان خود مورد خشونت قرار گرفت نباید از او دفاع کرد و همچنین نباید به او یاد داد تو هم بزن بلکه باید دفاع کردن را به او آموخت . بدینگونه که والدین نقش کودک شروری را بازی می کنند و از کودک می خواهند که از خودش دفاع کند، بازی بیا تو چشای هم نگاه کنیم، قیافه مغرور گرفتن، بازی فرار از دست بچه های قلدر، به مربی گفتن، پاسخهای ساده و قاطع بدهد ” خودتی”، “تو اینجور فکر کن “، ” آینه ،آینه” و سپس آن ها را تشویق کنید . با کسانی دوست بشه که اونو مسخره نمی کنند .
در آموزش دفاع به کودک کافی است با کودک نقش بازی کنید که مثلا من می خوام به تو حمله کنم و تو باید از خودت دفاع کنی یا فرار کنی یا اینکه بری و یک بزرگتر را درجریان بگذاری .
کشتی گرفتن به کودک اعتماد به نفس می دهد می توانید هر از گاهی با او بدون خشونت کشتی بگیرید و اجازه دهید او شما را شکست دهد ودائما به کودک خود این پیغام را بدهید که زدن ، گاز گرفتن و پرتاب کردن ممنوع است .
هیچگاه کودک را ترغیب نکنید که اگر کسی تو را زد تو نیز او را بزن .
کودکانی که انرژی زیادی دارند و این انرژی را از طریق خشونت تخلیه می کنند را می توان با ورزش های رزمی آشنا کرد.
همان طور که گفته شد بازی دیگری که هم برای ایجاد اعتماد به نفس و هم برای دفع کودک مهم است بازی بیا توی چشمای هم نگاه کنیم است. تحقیقات نشان می دهد کودکان قلدر معمولا قربانی خود را کسی انتخاب می کنند که سر به زیر است و نگاه چشم در چشم ندارد. این بازی می تواند کمک شایانی به کودکانی که قربانی بچه های قلدر می شوند بکند.
سلام سلام
بازم اومدم
اوایل ازدواج همه کوتاه می آیند، اغماض می کنند، از یاد می برند، می بخشند و زود آشتی می کنند. اما پس از مدتی هیچ یک کوتاه نمی آیند، اغماض نمی کنند، از یاد نمی برند و نمی بخشند. همه چیز از زیر ذره بین رد می شود، زود می رنجند و می رنجانند. بعد هم می گویند چرا من برای آشتی پیشقدم شوم.
در زندگی زناشویی دلخوری ها، رنجش ها، شکایت ها و مشاجره ها فراوان است. اگر چنین نباشد باید نگران بود. زیرا به یقین رابطه زوج به سردی گراییده و نسبت به هم بی اعتنا شده اند و دیگر هم را دوست ندارند که از یکدیگر نمی رنجند. اما آن چه مهم است و به پایداری رابطه شان مدد می رساند، نحوه برخورد با این مشکلات است.
اگر با پیش بینی و سیاست از قبل تعیین نشده اقدام به شکایت کنیم، چه بسا وضع از آن چه هست، بد تر شود.
در ادامه، راه های یک گله گذاری خوب را شرح می دهم تا با آشنایی با فنون آن بتوانید این مرحله حساس را درست پشت سر بگذارید:
بزن روی ادامه مطلب
یکی از مسائل مهم و پیچیده تربیتی که اکثر پدران و مادران در آن دچار تردیدند، چگونگی برخورد با کارهای نادرست کودکان است، به طوری که بیشتر اوقات والدین متحیر می مانند که در مقابل خطاها و کجروی های فرزندانشان چه واکنشی نشان دهند. اگر در مقابل کارهای زشت و ناپسند آنان سکوت کنند کودکان بر خطاهای خود افزوده و جسارت بیشتری پیدا می کنند، و اگر عکس العمل نشان داده و فرزندان را تنبیه کنند چه بسا که مشکلات دیگری هم بیافرینند. در ادامه به این دغدغه والدین می پردازیم.
ما همیشه می گوییم اگر بتوانیم از روش های مثبت برای اصلاح رفتارهای بچّه استفاده کنیم، این کار اولویّت دارد؛ ولی ما نمی گوییم که نباید تنبیه کنیم. اتّفاقا تنبیه خود یکی از ابزارهای تربیتی است. تنبیه به دو شکل است:
1ـ ترور شخصیّت
یک شکل تنبیه، ترور شخصیّت است؛ مثلاً وقتی فرزندمان یک لیوان آب را می ریزد و ما به او می گوییم: تو چه بچّه بدی هستی! یا صدایش می کنیم و سیلی به او می زنیم! به این کار، ترور شخصیّت می گویند.
2ـ ترور کار بد
شکل دیگر تنبیه، ترور کار بد است. یعنی اگر کار بدی را انجام داده، مثلاً لیوان آب را ریخته است، ما به او می گوییم: این چه کاری بود که کردی؟ یعنی کارش را مورد مزمّت قرار می دهیم. هر جا که ترور شخصیّت باشد، بد است؛ یعنی اسلام هم بر اساس آموزه های دینی، ترور شخصیّت را قبول ندارد؛ لذا انسان باید کرامت و انسانیّت و عزّت نفسش حفظ شود و اگر ما شخصیّت کسی را ترور کنیم، عزّت نفس و کرامت انسانی او از بین می رود.
تنبیه مناسب!
در زمان تنبیه، ما نباید کاری کنیم که فرد فکر کند ما او را دوست نداریم؛ نه. ما بایدکاری کنیم که او بفهمد این کار بدش را دوست نداریم. در واقع به خود او علاقه داریم، ولی به کار بد او علاقه نداریم. این تنبیه، تنبیه مناسب است.این روش در همه ی سنین مناسب است؛ یعنی از زمانی که بچّه ها متوجّه منظور ما می شوند تا زمان بزرگسالی، این روش کاربرد دارد.
چند اصل برای تنبیه کردن:
1ـ استفاده از ابزار عاطفی
اوّلین نکته در تنبیه های تربیتی این است که برای فهماندن کار بد به طرف، می توانیم از ابزار عاطفی استفاده کنیم. یعنی چه؟ یعنی به فرزندمان که کار بدی کرده است، بگوییم: مادر جان، بابا جان! وقتی این کار را کردی، من خیلی ناراحت شدم، من از این کار توغصه خوردم. ولی سخت تر از این نباشد؛ یعنی بعضی از پدر و مادرها مثلاً می گویند: با این کاری که تو می کنی، من آخر سر به بیابان می گذارم! یا می گویند: این کار را کردی، خدا مرگ مرا برساند! این جمله ها درست نیست. یعنی این قدر هم نباید شدید برخورد کنیم.
فضا را به فضاهای ضد عاطفی نبریم. فقط به او بگوییم: من غصه خوردم، ناراحت شدم، نگران شدم. خود این ها محرّک آزار دهنده است. مادر به بچّه ای که دیر به خانه آمده بگوید: مادر جان! چون دیر آمدی من خیلی نگران شدم. این جمله همان محرّک های آزار دهنده است. اگر دفعه ی بعد بخواهد بچّه دیر کند یاد هماننگرانی مادر می افتد. لذا به مادرتلفن می زند یا زودتر به خانه می آید.
2ـ نادیده گرفتن
اگر کودک گریه های بی مورد دارد، جیغ می زند، فحاشی می کند و. . . والدین باید این رفتارها را نادیده بگیرند و ارتباط فیزیکی و تماس چشمی با کودک را قطع کنند، اما زمانی که کودک رفتار را تکرار نکرد ارتباط مجدد برقرار می کنیم.
3ـ ایجاد محرومیّت
اگر فرزندان اشتباه را تعمداً و از روی فهم انجام بدهند، خوب است بعضی از محرومیّت ها برای آنها ایجاد بشود.
گاهی تنبیه های والدین به این گونه است؛ یعنی با این که بچّه گناهی ندارد ولی او را توبیخ می کنند. ممکن است او از جایی ردّ شده و پایش به لیوان آبی خورده باشد؛ اصلاً خودش هم متوجّه نشده که لیوان آب ریخته، ولی آن جا مادر او را دعوا می کند. این کار درست نیست. مادر باید کسی را دعوا کند که این لیوان را بر سر راه او گذاشته است. این بچّه بازی و فعالیّت خود را انجام می دهد و گناهی ندارد.
شاید بعضی ها به یاد داشته باشند که در قدیم وقتی بچّه ای لیوان آبی را می ریخت، پدر و مادر او را توبیخ می کردند؛ امّا وقتی خودشان می ریختند، می گفتند: این لیوان را چه کسی این جا گذاشته! یعنی دیگران را توبیخ می کردند. ما می خواهیم در این مورد از نگاه بزرگ ترها استفاده کنیم و بگوییم که اگر دیگران لیوان را در جای بدی گذاشته اند، بچّه مقصّر نیست، بلکه مقصّر را باید توبیخ کرد.
عذر او را بپذیریم امّا…
اگر بچّه معذرت خواهی کرد باید عذر او را بپذیریم؛ چراکه در روایت داریم که: اگر کسی از سمت راست به شما بدی کرد و از سمت چپ معذرت خواهی کرد، عذر او را بپذیرید؛ حتّی در روایات کسی که عذر خواهی را نمی پذیرد، مزمّت شده است. امّا چون ممکن است در مورد بچّه های کوچک تراین اشتباه ادامه داشته باشد و به طور نمایشی از ما عذر خواهی کنند، لذا ما به او می گوییم: ما عذر تو را پذیرفتیم و ناراحت نیستیم؛ ولی آن چیزی که قرار بوده برای تو بخریم، نمی خریم.
و اما محرومیت کودک به این گونه است:
هنگامی که کودک رفتار نامناسبی انجام می دهد باید ۱۵ تا ۳۰ دقیقه از چیز هایی که دوست دارد محروم کنید، اما نباید به کودک بگویید “دیگه نمی گذارم تلویزیون ببینی” چراکه خود کودک هم می داند واقعی نیست و تاثیری ندارد، بنابراین همان محرومیت چند دقیقه ای کافی است.
یکی دیگر از شیوه هایی که معمولاً آن را از سنّ سه سال به بالا توصیه می کنیم،این است که اگر فرزند ما اشتباهی را تعمّدی مرتکب شد، او را به یک اتاق دیگر می بریم یا او را به گوشه ای می بریم و به او می گوییم: صورت خود را به سمت دیوار کن و چند دقیقه ای بنشین و فکر کن و ببین کار تو خوب بوده است یا نه؟! منظور ما از این که می گوییم: او را به یک اتاق ببریم، این نیست که دست او را بگیریم و کشان کشان او را در اتاقی تاریک پرت کنیم!خود این محرومیّت برای بچّه ها یک تنبیه است.
ویژگی های اتاق تنبیه!
اتاقی که فرزند را برای تنبیه به آن جا می بریم باید چند ویژگی داشته باشد:
1. خیلی خوشایند نباشد؛ مثلاً اتاق کامپیوتر بابا نباشد که او آرزو دارد به آن اتاق برود و با کامپیوتر بازی بکند.
2. ترسناک و وحشت آور هم نباشد.
گاهی اوقات وقتی ما به والدین این مورد را می گوییم، آنها بچّه ی خود را در انباری یا در کمد دیواریمی برند! ما قرار نیست بچّه را بترسانیم؛ ما فقط قرار است که از حضور در کنار خودمان محرومش کنیم.
4ـ تنبیه باید متناسب با سنّ فرزند باشد
هر کدام از این تنبیه ها باید متناسب با شرایط سنّی فرزند مورد استفاده قرار بگیرد؛ یعنی بچّه باید درک تنبیه را داشته باشد. اگر بچّه ی دو ساله لیوان آب را ریخت و بدون توجّه به نگاه معنا دار مادر به بازی خود ادامه داد، به خاطر این است که او اصلاً نمی داند که برای چه ما داریم به او نگاه می کنیم؛ ولی در مورد بچّه هایی که سنّشان از شش سال به بالا هست،می توان از این روش ها استفاده کرد.
ما اگر بچّه ای را برای فکر کردن به اتاقی می بریم، نباید نظم فکری او را با داد و بی داد کردن به هم بریزیم؛ چون وقتی که او را بزنیم و به او توهین کنیم، دیگر نمی تواند به آن موضوع فکر کند؛ حتّی ممکن است به خاطر این عمل، به فکر انتقام گرفتن هم بیفتد.
5ـ جریمه کردن
راه بعدی جریمه است؛ مثلاً اگر قرار است والدین امروز او را به پارک ببرند، به عنوان جریمه او را به پارک نبرند.جریمه غیر از محرومیّت است.
چند نکته درباره ی تنبیه بدنی:
الف. تنبیه بدنی، دیه آور است.
اوّلین مسئله، مسئله ی فقهی آن است. آیا پدر و مادر می توانند بچّه ها را بزنند؟ فقهای ما می گویند: نه! یعنی آن تنبیه ای که دیه آور باشد، دین به گردن والدین می آورد و باید والدین دیه اش را بدهند. حالا شاید از مابپرسند دیه اش چه قدر است؟ اگر ما با سیلی به صورت فرزند خود بزنیم و سرخ بشود،دیه ی آن یک و نیم مثقال طلاء است. اگر والدین به چشم فرزند مشت بزند و کبود شود، دیه ی آن سه مثقال طلاء است؛یعنی دقیقا دو برابر قبلی می شود. اگر چشم سیاه بشود، دیه ی آنشش مثقال طلاء است.
اگر کسی با فرزند خود مثلاً نان بیار کباب ببر، بازی کند و پشت دستفرزندش بزند و سرخ شود، دیه ی این سرخی هفتاد و پنج صدم مثقال است. اگر کسی ضربه ای با شدّت، به جاهای دیگر بدن غیر از صورت بزند و سیاه بشود، سه مثقال طلاء دیه دارد.
به اندازه ی دو کیلو طلا تو را زدم
بعضی از پدر و مادرها می گویند که وقتی بزرگ شد، رضایت او را می گیریم. ما به آنها می گوییم: هیچ ایرادی ندارد؛ شما می توانید رضایت بگیرید؛ ولی به شرط این که مشخص باشدرضایت او برای چه موردی است؛ یعنی دفتری داشته باشید و تمام موارد زدن را در آن ثبت کنید؛ مثلاً در آن دفتر بنویسید: امروز روز نوزده دی ماه است و من به گوش بچّه ام سیلیزدم و سرخ شد؛ یک و نیم مثقال طلب او؛ بعداً رضایت می گیرم!وقتی بچّه به سنّ قانونی رسید،به او بگوییم: بابا جان! من به اندازه ی دو کیلو طلا تو را زده ام؛آیا پول آن را می خواهی یا حلال می کنی؟ من به این فرزند توصیه می کنم که پول را بگیرد.
زدن ادب نمی کند بلکه…
نگاه کنید، تنبیه بدنی برای تأدیب نیست. پدر نمی تواند او را با تنبیه ادب بکند. بعضی ها در قدیم معتقد بودند که اگر بزنی، ادب می شود. روایات ما می گویند که زدن ادب نمی کند، اصول تربیتی ما می گوید که زدن ادب نمی کند؛ بلکه فرزند را شرور تر می کند؛ یک موقع هم ممکن است بچّه را برده صفت کند و توسری خور بار بیاورد.
ب. تنبیه بدنی، مخرّب روح است
تنبیه بدنی از لحاظ روحی و روانی آسیب هایی راروی بچّه می گذارد. بعضی ها فکر می کنند که اگر تنبیه کنند، بچّه ها خوب می شوند. ما به آنها می گوییم:این طور نیست، تنبیه کردن، حکم مسکّن را دارد. اگر بچّه ای پرخاشگری می کند، باید بدانیم که پرخاشگری او نشانه ی بیماری نیست؛ بلکه یک سری از عوامل باعث شده است که فرزند پرخاشگر شود.
اگر من برای پرخاشگری، او را تنبیه بدنی کنم، آیا او درمان می شود؟ قطعاً درمان نمی شود. این فرزند مثل کسی است که گلوی او چرک کرده و تب می کند، ولیاو فقط قرص تب بُر می خورد؛ با این حال آیا گلوی او خوب می شود؟ نه؛بلکه این عفونت گسترش پیدا می کند. در مورد بچّه نیز همین است. وقتی اثر سیلی از بین رفت، رفتار او بدتر می شود و در این جا به گمان بعضی ها باید او را بیشتر بزنیم. دیگر مورفین هم کارساز نیست!
از جمله دلایل پرخاشگری
پرخاشگری هایی که در آن بچّه جیغ می زند و چیزی را پرت می کند، سیزده دلیل دارد؛ یا غذایش مناسب نیست و ما باید به او غذای مناسب بدهیم، یا خواب مناسبی ندارد و ما باید محیط مناسبی برای خواب او فراهم کنیم. همچنین ممکن است فیلم ها و بازی های خشونت آمیز نگاه می کند که ما باید آنها را حذف کنیم و یا والدین در حضور فرزندان اختلاف خود را مطرح می کنند که باید جای دیگری مطرح کنند. اگر تمام این موارد را رعایت کردیم، بچّه آرام می شود.
پرخاشگری لطف خداست!
من خیلی از مواقع می گویم که تب لطف الهی است. پیامبر گرامی اسلام “صلّی الله علیه و آله"در مورد کودکان می فرمایند: گریه ی بچّه ها را دوست دارم. چرا حضرت فرمودند گریه ی بچّه ها را دوست دارم؟ چون بچّه ها با گریه حرف می زنند و مثلاً می گویند که من گرسنه ام؛ لذا گریه آنها خوب است. بچّه ای که پرخاشگری می کند، لطف خداست؛ یعنی او می خواهد به ما بفهماند که من مشکلی دارم.
تنبیه بدنی یک مسکّن است
پس تنبیه بدنی در نهایت یک مسکّن است و این مسکّن در حال آسیب رساندن به فرزند است؛ چراکه ما را از اصل درمان غافل می کند و بچّه های ما با مشکل بزرگ می شوند؛ برای همین ما می گوییم که تنبیه بدنی نمی تواند اثر تربیتی روی فرزندان داشته باشد. بنده تا به حال فرزندم را طوری نزدم که دیه آور باشد؛ بلکه گاهی خیلی آرام به کتف او زده ام تا متنبّه شود.
پی نوشت: برگرفته از صحبت های حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان)
سلام به شما
احتمالا شنیدی یا در بین اطرافیان یا دوستان به گوشت خورده
که “شوهرم یا خانمم بی مسئولیت هست".. چه کنم؟
قبل از این باید بدونیم که آدم مسئولیت پذیر، یه سری اصول تو زندگیش داره
و اما
✒اصول مسئولیت پذیری:
۱.هرگز هیچ کس را برای شرایط، وضعیت، کارها، داشته و نداشته هایش سرزنش نمی کند
۲.هرگز خودش را سرزنش نمی کند
۳.می داند چه زمانی از زیر بار مسئولیت شانه خالی کند و یا آن را گردن دیگران بیاندازد
۴.هرگز بدون داشتن دلیل و مدرک درباره کسی پیش داوری و قضاوت عجولانه نمی کند
۵.از ایجاد تغییری که او را به شرایط مطلوب نزدیک تر می کند، طفره نمی رود
۶.به سود و زیان رفتارهای کنونی اش آگاه بوده و در صورت نیاز، شرایط را تغییر می دهد.
خانم ها، آقایان
?ازدواج کردی؛ مسئولیتش را بپذیر
معمولا رفتارها در برابر همسر بی مسئولیت از این 4 رفتار خارج نیست:
۱ – برخی افراد «بیمسئولیتی» همسرشان را میپذیرند و تلاش میکنند تا خودشان آن را جبران کنند (رویکرد غلط).
۲ – برخی افراد «بیمسئولیتی» طرف مقابل را نمیپذیرند، اما تلاش میکنند تا نقاط ضعف خود را که به تشدید حس بیمسئولیتی در همسرشان منجر شده شناسایی و با اصلاح این نقاط ضعف، به طور غیرمستقیم، همسر را دعوت به پذیرش مسئولیت در ابعاد مختلف زندگی مشترک کنند (رویکرد صحیح).
۳ – برخی افراد «بیمسئولیتی» طرف مقابل را نمیپذیرند، اما معتقدند به جای اصلاح خودشان صرفا باید به دنبال راه حلی باشند که همسر بیمسئولیت را اصلاح کنند! این دسته از افراد پیوسته فرد بیمسئولیت را تحقیر میکنند و با استفاده ازحربه بیتوجهی و بیاحترامی به او، در صدد تنبیه و تادیب وی و حصول خواستههای بجا یا نابجای خود حرکت میکنند (رویکرد غلط).
۴ – برخی از افراد در زندگی با همسر بیمسئولیت به جدایی قطعی میاندیشند (رویکرد غلط).
روش منطقی: اما شما در برخورد با همسر بیمسئولیت نباید به دنبال تغییر او باشید بلکه باید این سوال بزرگ را از خود بپرسید که من چه تغییری بکنم تا او تغییر کند؟
?راهکارهای مواجهه با همسر بی مسئولیت:
?لجبازی، قهر و مقابله به مثل نکنید
?حمایت افراطی ممنوع؛ همسران بی خبر، بدون شناخت و آگاهی از ویژگیهای افراد بی مسئولیت، سریع برای رفع مشکل یا به خود متکی می شوند یا از دیگر اعضای خانواده خود یا همسرش طلب مساعدت می کند که سبب دامن زدن بیشتر به بی مسئولیت وی می شود.
?مصرانه و با قاطعیت بسیار، اما با صمیمیت و محبت، او را برای انجام وظایفش ترغیب کرده و انجام مسئولیتش را تقاضا کنید.متوقع و ایده آل گرا نباشید و گمان نکنید که صددرصد تقاضاهایتان برآورده شود بلکه انتظار۵۰درصدی داشته باش.این امر زمان براست و نیازمند صبر فعال شما.یعنی با اینکه صبورانه رفتار میکنید ولی برای خروج از این وضعیت تلاش هم داشته باشید
?همسرتان را با پیامدهای بی مسئولیتی آشنا کنید و با نتایج و عواقب رفتارش مواجهه شود.
?از برچسب زدن حذر کنید؛ “تو اصلاً وظیفه شناس نیستی"،"همیشه از زیر بار مسئولیت فرار میکنی” و … ممنوع
?جا به جایی نقش ها هرگز! پذیرش مسئولیت جنس مخالف به دلیل بی مسئولیتی همسر، هیچگاه به معنی کمک حمایتگرانه از شریک زندگی نیست. به جای همسرتان کار نکنید! سعی کنید تا حدامکان از کمک بدون دلیل اجتناب کنید.
?قدرشناس باشید و از همسرتان بخاطر انجام وظایف و مسئولیت هایش تشکر کنید.همسرتان را ببینید، به نیازهاش توجه و بهش ابراز علاقه کنید
?وظایف یکدیگر را انجام ندهید.
?نقش ها را تفکیک کنید.کمک به یکدگیر محبت و همراهی به دنبال دارد ولی آن چه مهم است این که انجام تمام وظایف یکی از زوجین نباید همیشه و در همه شرایط توسط طرف دیگر انجام شود.
?به کمک دغدغه های همسرتان به او انگیزه دهید.مثلاً والدین بر سلامت بچه ها حساس اند.
❌کمی هم وقت برای بچه ها بذار، میدونی چن وقت اون ها رو یه پارک نبردی؟
✅میدونی بچه ها تو سن رشدند و فعالیت جسمی برای سلامتیشون مهمه، لطفا این هفته اون ها رو حتماً پارک ببر
?برای موثرتر بودن درخواست های مربوط به بچه ها، آن ها رو از زبان بچه ها بیان کنید
دوست داشتی نظرت برام بنویس
